Monday, September 19, 2011
პოლიტიკური ძალები
რომანი "ჭენება"
 |
| ||||||||||||||||
Thursday, December 17, 2009
განშორება
მოღრუბლული ამინდი იდგა, ოღონდ წვიმა არ მოდიოდა. ჩვენ ვაკის პარკში ვსეირნობდით და ატმის ჩირს ვჭამდით (მერე, როცა იმ, ჩემთვის უმძიმესი დღის შემდეგ დასაძინებლად დავწექი, დამესიზმრა, თითქოს ახლადაყვავებული ატმის ხეების კორომში ვიყავი. სიზმარში ხეებს მთვარის მარგალიტისფერი, ლამის მარადისობასავით იდუმალი სხივები ეცემოდა. ხეების ძირში მათი ყვავილების ფურცლები ბაჯაღლო ოქროს მონეტებივით იყო გაბნეული). ატმის სურნელმა გამაბრუა და ცოტა ხნით დამავიწყდა, თუ როგორ მეჩხუბა წინადღეს.
”შეხედე, რა ლამაზი მტრედებია,” ვთქვი მე.
”მტრედები...” ჩაილაპარაკა ნანუკამ, ”ამ ბოლო დროს სულ ასეთი უშინაარსო საუბრები გვაქვს.”
მე არაფერი ვუპასუხე.
”იცი, რა მაინტერსებს?” მკითხა მან და ჯიბიდან საწუწნი კანფეტების კოლოფი ამოიღო. კოლოფს ზედ წითელი ფერის შაქარყინულის კრისტალები ეხატა, რამაც მე შედედებული სისხლი მომაგონა. ტანში გამცრა, ”საერთოდ რატომ გადაწყვიტე ჩემთან ურთიერთობა?”
”იმიტომ, რომ იდიოტი ვარ,” გამეცინა მე, ”ვიფიქრე, უფასო სექსი მექნება-მეთქი.”
”მადლობა გულწრფელობისათვის,” თქვა მან და გაჩუმდა, მერე კი ისევ ჩურჩულით დაიწყო: ”რა დონის გარეწარი ხარ, ო, ნეტავ, ვინმემ ჩემნაირად იცოდეს, როგორი გარეწარი ხარ, ნეტავ ვინმე ჩემნაირად გიცნობდეს. შენი ერთადერთი ღირსება ისაა, რომ გულწრფელი ხარ.”
”განა ეს იმას არ ნიშნავს, რომ კარგი ადამიანი ვარ?” სევდიანად ვკითხე მე, ”ვიცი, რომ შეცდომა დავუშვი, შენთან ურთიერთობა არ უნდა დამეწყო, ჩვენ ერთმანეთს არ შევეფერებით!”
”რატომ?” მკითხა მან, ”რატომ არ გინდა, ნორმალურად ვიცხოვროთ? რატომ არ გინდა, ცოლ-ქმარი გავხდეთ, როგორც ყველა? იცი, რომ შენს გამო დაქალები დამცინიან, ლაშა ნანუკას ცოლად მოყვანას არ კადრულობსო. იცი, ეს ჩემთვის რას ნიშნავს? იცი, რა დამამცირებელია ჩემნაირი ადამიანებისათვის, როცა მათ ვიღაც არ კადრულობს?”
”კარგი, მაშინ მე ასე დაგისვამ შეკითხვას: იცი თუ არა, რა დამამცირებელია ჩემთვის შენნაირ ადამიანებთან ლაპარაკიც კი, არათუ ის, რომ სექსი გთხოვოთ? მე კი თვეების მანძილზე თავს ვიმცირებდი, ათასნაირად გემუდარებოდი, დავწვეთ-მეთქი. იცი, ეს ჩემთვის რას ნიშნავდა?”
”ესე იგი, შენ მე მაშინაც გეზიზღებოდი?” მკითხა მან.
”სულაც არა,” ვთქვი მე, ”მაშინ მე მეგონა, რომ შენს შეცვლას შევძლებდი. მე მეგონა, რომ გვერდით ერთი ადამიანი მაინც მეყოლებოდა.”
”იცი თუ არა, ვის და რას ჰგავხარ?” უცებ სიცილით თქვა მან, ”ემიგრანტს. შენ საკუთარ მიწაზე, საკუთარ სამშობლოში, სადაც დაიბადე და გაიზარდე, ემიგრანტი ხარ, არავინ გაფასებს, არავინ გიცნობს, თან ყველას სძულხარ...”
”გეთანხმები, რომ მე ემიგრანტი ვარ. ეს არ არის ჩემი ქვეყანა. ქვეყანა არასოდეს მქონია. მე სამწუხაროდ მოკვდავი ვარ.”
”არა, ეს წინადადება მე მაგ აზრით არ მიგულისხმია. შენ კარგად იცი, მე რასაც ვგულისხმობდი. ჩვენ ყველანი მოკვდავები ვართ.”
მე გავჩუმდი და ნაძვისხეებს გავხედე. ნაძვის ტოტები შემოდგომის ბურუსში მოხრილიყო. ყველა ხე საცოდავად გამოიყურებოდა. საღამო იდგა.
”მაინტერესებს, საიდან ასეთი აზრები?” ჩურჩულით განაგრძო მან, ”უცხოელი რომ ყოფილიყავი ან შეუხედავი ქალი, კიდევ მესმის, მაგრამ ძალიან ლამაზი გარეგნობა გაქვს, ადგილობრივი ხარ, თანაც კაცი...”
”და საკმაოდ მიმზიდველი პენისი მაქვს,” გამეცინა მე.
”ნუ იცინი,” ძალიან გაბრაზდა ის, ”მამაჩემი უკვე მოსაკლავად დაგდევს.”
”ფეხები არ მომჭამოს,” ვთქვი მე.
”შენ მამაჩემს არ იცნობ.”
”პირიქით, ის არ მიცნობს.”
”არადა, ისე ლაპარაკობ, თითქოს ძალადობის მოწინააღმდეგე იყო. ასე არ ამბობ ხოლმე?”
”ვარ კიდეც ძალადობის მოწინააღმდეგე. მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ თავდაცვის სურვილი არ გამაჩნია. სამწუხაროდ, როცა მხეცებით გადაჭდილ ბარბაროსულ ადგილას ცხოვრობ, თავი როგორმე უნდა დაიცვა.”
”მე იმ დღესვე ვუთხარ მას, შენ რომ ის მთხოვე... ის... ის საზიზღრობები. ყველა ის საზიზღრობა, რაც შენ გაბედე და მთხოვე. არათუ თქმა, გაფიქრებაც კი როგორ გაბედე, რომ დაგთანხმდებოდი?”
”რას გულისხმობ?”
”კარგად იცი, რასაც ვგულისხმობ.”
”ორალურ სექსს გულისხმობ, ანალურ სექსს, სახეზე დასხმას თუ რას?” გამეცინა მე, ”მერე, ამ ყველაფერში ცუდი რა არის?!”
”გულისამრევია,” თქვა მან, ”არაქრისტანული.”
”ვიცი, რაც არის გულისამრევი. გავკარი ქრისტიანობას და ქრისტიანობასთან ერთად ყველა რელიგიას. გულისამრევი არის რელიგია. ძალიან დაღლილი ვარ. იცი, რომ შენ მე დღეს შენს გვერდით უკანასკნელად მხედავ?”
ის ძალიან შეშფოთდა, მაგრამ სცადა, თავი შეეკავებინა. ტირილი რომ დაეწყო და მხარზე მომყრდნობოდა, ვიცი, აუცილებლად დავრჩებოდი მასთან, მაგრამ მან ეს არ გააკეთა, თუმცა, ვატყობდი, ძალიან უნდოდა, ეღრიალა. არ მესმის, ადამიანები რომ არასოდეს აკეთებენ იმას, რაც გულით უნდათ.
”უჩემოდ ვერ გაძლებ,” მითხრა მან და თავი ასწია, ”არა, ვერ გაძლებ უჩემოდ. ეს გამორიცხულია. შენ არავინ შეგიყვარებს. მთელმა ქალაქმა, მთელმა მსოფლიომ იცის უკვე, რომ ღმერთი არ გწამს და... ვაჟიშვილი არ ხარ. ამიტომ არავინ შეგიყვარებს. მე შენი ერთადერთი შანსი ვარ. ამას ხვდები?”
”შენნაირ ქალთან ერთად ყოფნას დანძრევა მირჩევნია,” ვთქვი მე და გავიცინე.
”და თუ მთელი ქვეყანა, მთელი მსოფლიო ჩემნაირია?” მკითხა მან.
”მნიშვნელობა არა აქვს,” თავი გავიქნიე მე, ”ფეხებზე მკიდია. დანძრევა მირჩევნია. ნეტავ, თავიდანვე ამ აზრის ვყოფილიყავი.”
”ონანისტი ხარ,” თქვა მან ჩურჩულით, ”შენ ხარ ჩამოყალიბებული ონანისტი.”
გამეცინა.
”იცი, ყოველთვის რას ვერ ვიტანდი და რას ვებრძოდი შენში?” მკითხა მან, ”ამ საზიზღარ დამოუკიდებლობას, შენს საზიზღარ, უკიდურესად დამოუკიდებელ სულს. ახლა დავრწმუნდი, რომ მართლა ფეხებზე გკიდია, მარტო იქნები თუ არა.”
როცა მან ეს თქვა, ცხოვრებაში პირველად შემეშინდა სერიოზულად. ისე, შემეშინდა, როგორც არ შემშინებია მაშინაც კი, როცა 9 წლის ასაკში შუაღამისას მარტომ პირველად ვნახე საშინელებათა ფილმი.
”...ყოველთვის მშურდა შენი,” ჩურჩულით განაგრძო მან, ”ვფიქრობდი, ან ახლა დაეცემა, ან ახლა გატყდება წელში ან ახლა-მეთქი, მაგრამ ეს დრო არასოდეს დამდგარა. შენ წარმოუდგენელი მასშტაბების ძალა გაქვს. შენში მე არაადამიანურ ძალას ვგრძნობ. ყოველთვის გაოგნებული ვიყავი შენი ძალით. ღმერთო ჩემო, მაინც საიდან გაქვს ამხელა ძალა? შენ ხომ ღმერთისაც კი არ გწამს. შენ ხომ თვითონ ხშირად გითქვამს, რომ არაფრის გწამს. საიდან ამხელა ძალა?”
მე ისევ გავჩუმდი, ჯიბიდან სიგარეტი ამოვიღე, მოვუკიდე და წასასვლელად ნაბიჯი გადავდგი. ის არ გამომკიდებია. პირიქით, ზურგი შემაქცია.
კიბეები ავიარე და ქუჩაში ავედი. ქუჩაში ხალხი მოძრაობდა. ერთიდაიგივე, უაზრო სახეები, ერთიდაიგივე, უაზრო ხალხი, უაზრო, საზარელი, რუტინული ცხოვრება...
ერთ-ერთ სადარბაზოში შევედი, კიბეზე დავჯექი და ქვითინი ამივარდა.
იმ დღეს ჩვენ უკანასკნელად ვნახეთ ერთმანეთი.
Copyright © 2009 David Chutlashvili
Monday, October 26, 2009
სოციალური პრობლემები
ვფიქრობ, საქართველოს ხელისუფლების არსებობისათვის სასიცოცხლოდ აუცილებელია ის, რომ ქვეყანაში რაც შეიძლება ღარიბი და უვიცი ხალხი ცხოვრობდეს. ეს მიხეილ სააკაშვილმა შესანიშნავად იცის და ამიტომ მთელი არსებით ცდილობს, რომ სიმდიდრე და ცოდნა რაც შეიძლება ნაკლებმა დააგროვოს და რაც შეიძლება მეტმა დაკარგოს რაც შეიძლება მეტი სიმდიდრე და რაც შეიძლება მეტს შეელახოს რეპუტაცია (რათა, თუ სინამდვილეში ცოდნას არ დაკარგავს, როგორც მინიმუმ, უვიცად მაინც გამოიყურებოდეს), რადგან უდავო ფაქტია, რომ განათლებულის ან/და მდიდრის მართვა მისი ქონებისა თუ ცოდნის სიდიდის შესაბამისად რთულია. ამიტომ საქართველოს ხელისუფლების მიზანია, რომ ხალხის რაც შეიძლება დიდი რაოდენობა რაც შეიძლება ღატაკი და რაც შეიძლება უვიცი იყოს. ცოდნისა და საკუთრების საკითხებისადმი მსგავსი მიდგომა ტოტალიტარული რეჟიმებისათვის არის დამახასიათებელი. ეჭვს არ იწვევს ის გარემოება, რომ საქართველოს დღეს ტოტალიტარული რეჟიმი მართავს. ეს რეჟიმი გამოირჩევა უდიდესი სურვილით, მოახდინოს იმ ვითარების კონსერვაცია, რაც ამჟამად არის, ან, კიდევ უფრო უარესი, კიდევ უფრო გაართულოს მდგომარეობა.
ასე რომ არ იყოს, ხელისუფლებისათვის სოციალური პრობლემების მოგვარებაზე ადვილი არაფერია. სოციალური პრობლემების მოგვარება ნებისმიერი ქვეყნის ნებისმიერ ხელისუფლებას სულ იოლად შეუძლია. ხალხის დამონების მიზანს ემსახურება ასევე სექსის აკრძალვა, მის სიბინძურედ გამოცხადება. მაგრამ ეს უკანასკნელი მიხეილ სააკაშვილს არ შემოუღია. ეს უკანასკნელი მიხეილ სააკაშვილს მემკვიდრეობით ისტორიისაგან ერგო და ის მასაც ისევე "ეფექტურად" იყენებს ხალხის ნების დასათრგუნავად, როგორც ყველაფერ დანარჩენს. სექსის თავისუფლება ნიშნავს ქალთა თავისუფლებას, გენდერულ თანასწორობას. ეს ერთი და იგივეა. ამიტომ, მიხელ სააკაშვილს ძალიან აინტერესებს, რომ სექსი საქართველოში ტაბუირებული დარჩეს და მისი მარგინალიზაცია გაგრძელდეს. ამასვე ემსახურება მის მიერ მართულ, ბინძურ ტელევიზიებზე გასული გადაცემები, რაც კი არ აგვარებს უმწვავეს გენდერულ პრობლემებს, არამედ კიდევ უფრო ამწვავებს მათ (როგორც, მაგ. საბჭოთა კავშირის ხელისუფლება ამწვავებდა რელიგიურ პრობლემებს არასწორი ათეისტური პროპაგანდით, რამაც შედეგად ის მოიტანა, რომ ჩვენ დღეს უკვე ლამის თეოკრატიულ ქვეყანაში ვცხოვრობთ). ამ გადაცემების (შოუები და ა. შ.) თემატიკა და მათი სტილი შეიცავს აშკარა ქალთმოძულეობრივ შინაარსს, ამ გადაცემებში ისმის ქალთმოძულეობრივი ფრაზები, რაზეც, წესით, ქალებს პროტესტი უნდა გასჩენოდათ, მაგრამ, რადგან თავისუფალი ქალები საქართველოში თითქმის არ არსებობენ და ქალი აქ ტოტალურად მამაკაცზეა დამოკიდებული, ეს პროტესტი მათ აშკარად არ უჩნდებათ. შემზარავი სტატიები იწერება ქართულ ჟურნალ-გაზეთებში, რომლებიც თავგამოდებით ცდილობენ, დამოუკიდებელი მედიის სახე დაიმკვიდრონ, რაც ამ მედიასაშუალებების მეპატრონეებმა ძირითადად მოახერხეს კიდეც. მათ მოახერხეს იმ მკითხველების ნდობის მოპოვება, რომლებსაც ყველაფრის სჯერათ.
მე ხშირად მიკითხავს ქალებისათვის, თუ რატომ ამჯობინებენ ისინი სექსისაგან თავის შეკავებას. მათ ჩემთვის ხშირად უპასუხიათ, რომ იმაზე თავისუფლად თუ ილაპარაკებდნენ, რასაც ფიქრობენ და რა მოთხოვნილებებიც მათ აქვთ, ყველა მამაკაცი მათთან სექსს მოისურვებდა და ამით შეიძლება ისინი ვინმეს სექსუალური ძალადობის მსხვერპლებიც კი გამხდარიყვნენ. ეს არასწორი დამოკიდებულებაა საკითხის მიმართ. სტანდარტული თანამედროვე მამაკაცები აუცილებლად ცდილობენ ისეთი ქალების დასჯას, რომლებიც საკუთარ სექსუალურ სურვილებსა და ფანტაზიებზე ღიად საუბრობენ, მაგრამ, ერთი მოსმენით რამდენად პარადოქსულადაც არ უნდა ჟღერდეს, თითქმის არასოდეს აკეთებენ ამას გაუპატიურების გზით. პირიქით, მამაკაცები ასეთ ქალებს იმით სჯიან, რომ მათ მიმართ ჟინს კარგავენ, გულგრილები ხდებიან ასეთი ქალების მიმართ. მამაკაცმა ქვეცნობიერად იცის, რომ ეს ყველაზე დიდი სასჯელი იქნება ქალისათვის და ამას აკეთებს. ამით ის სჯის ქალს, რომელიც საკუთარ თავზე ისეთ უფლებებს იღებს, რასაც მას პატრიარქალური საზოგადოება არ აძლევს. ლაპარაკი მაქვს სტანდარტულ მამაკაცზე დღეს, თორემ მათ გვერდით არსებობენ, რასაკვირველია, ასევე მამაკაცებიც, რომლებიც, პირიქით, ძალიან იღგზნებიან, როცა ქალის მიერ გამოთქმულ სექსუალურ შეთავაზებას ისმენენ და ქალების მიერ დაწერილი სექსისტური ლიტერატურაც ძალიან აღაგზნებთ, მაგრამ მათი რიცხვი ძალიან ცოტაა.
ქალებს ჩემთვის ხშირად უთქვამთ, სექსი მათ თავისუფლად იმის გამო არ შეუძლიათ, რომ საკუთარ მშობლებზე ან/და ქმრებსა თუ საყვარლებზე არიან დამოკიდებულები და საკუთარი ქონება არ გააჩნიათ. სექსზე ტაბუ მათის მხრივ ძირითადად შიშით არის განპირობებული, შიშით საკუთარი პირადი უსაფრთხოებისა და სიცოცხლის საფრთხეში ჩაგდების წინაშე.
მწამს, რომ ქალების უდიდესი უმრავლესობა ძალიან ძლიერია და ამიტომ ის უკიდურესი სოციალური მდგომარეობა რომ არ გააჩნდეს, რაც დღეს გააჩნია და მისი სოციალური უფლებები ოდნავ მაინც დაცული რომ იყოს, არასოდეს დათანხმდებოდა საქორწინო ან სხვა რაიმე მსგავს დისკრიმინაციულ და ადამიანის ჯანმრთელობისათვის საზიანო სხვა შეთავაზებას მისთვის არასასურველი მამაკაცის მხრიდან ფულის სანაცვლოდ. მაგრამ, საუბედუროდ, ქალების უფლებებზე ბევრი არავინ ზრუნავს, ქალების ძალიან მნიშვნელოვანი ნაწილი აბსოლუტურად გაუთვითცნობიერებელია საკუთარ უფლებებში, რასაც საქართველოს ფაშისტური ხელისუფლების ძალაუფლებას დაქვემდებარებული მედიასაშუალებები და "საგანმანათლებლო" დაწესებულებები ემსახურება. ამიტომ ქალებს პროტესტის გრძნობა თითქმის არასოდეს უჩნდებათ. ისინი კონსოლიდაციას ვერ აღწევენ, მათ უმრავლესობას ერთმანეთის შურს, ზოგიერთი ქალი ამპარტავნულად უყურებს გარეგნულად თავისზე შედარებით ნაკლებადმიმზიდველ ქალს, არ გააჩნია თანაგრძნობა და სიყვარული მის მიმართ, თუ ის ამას საკუთარი პირადი თვისებებით იმსახურებს, და. ა. შ. და ა. შ. ამიტომ "გათიშესა და იბატონეს" პრინციპი ქალების შემთხვევაში განსაკუთრებით დამანგრევლად მუშაობს. ეს ჩემი ესსე კი, რომელიც მე ქალთა უფლებებსა და გენდერული თანასწორობის უმწვავეს პრობლემას მივუძღვენი, ზღვაში წვეთია ამ მხრივ; შეიძლება, ვინმემ წაიკითხოს, დაფიქრდეს, მაგრამ მნიშვნელოვანი "ეფექტი" ამას არ მოჰყვება. საოცრად ვწუხვარ ამის გამო. ერთადერთი, რაც მე პირადად ოდნავ შვებას მგვრის, ის არის, რომ მომავალშიაც შევძლებ ამ პრობლემებზე წერას.
Copyright © 2009 David Chutlashvili
Friday, October 16, 2009
ბარაკ ობამა
ბარაკ ობამა უდიდესი პიროვნებაა და არ შევცდებოდი, თუ ვიტყოდი, რომ ერთ-ერთი საუკეთესო პოლიტიკოსი მსოფლიოს ყველა დროის უდიდეს პოლიტიკოსთა შორის. რა თქმა უნდა, ის მთლად ელფრიდე იელინეკის დონის ლიდერი ვერ არის, მაგრამ არც გაცილებით ჩამორჩება მას. მისი ჰუმანიზმი და სიკეთე, მისი უნარი, იღწვოდეს კაცობრიობის საკეთილდღეოდ, მისი უანგარო თავდადება და თანაგრძნობა ჩაგრულთა და ამ ცხოვრებისაგან გარიყულთა, არშებრალებულთა ბედის მიმართ, მე უდიდეს სიამაყეს მგვრის; ვამაყობ, რომ ბარაკ ობამა ადამიანია და მეც ადამიანი ვარ (რასაც ვერ ვიტყვი მიხეილ სააკაშვილზე და ბევრ კიდევ სხვაზე, მათ შორის, ოპოზიციიდან. მიხეილ სააკაშვილის გახსენებისას პირიქით, ძალიან ხშირად, მრცხვენია ხოლმე, რომ ადამიანი ვარ).
საქართველოში დამკვიდრდა მახინჯი ტრადიცია, რომ მწერალმა ან ჟურნალისტმა პოლიტიკოსზე კარგი არასოდეს უნდა თქვას. ეს ძალიან მახინჯი ტრადიციაა, ისევე, როგორც ყველაფერი, რასაც ერთმნიშვნელოვნების შმორიანი სიდამპლის სუნი ასდის.
ბარაკ ობამამ მოიტანა ახალი მსოფლმხედველობა პოლიტიკაში და დასავლურ ფასეულობებს, ჩემთვის და ყველა მოაზროვნე ადამიანისათვის უძვირფასეს ფასეულობებს, უპირველეს ყოვლისა კი, თავისუფლების უმაღლეს ღირებულებას, ახალი წონა შესძინა. საუკუნეები გაივლის, მაგრამ ბარაკ ობამას პიროვნული ღვაწლი დარჩება და მსოფლიო აღარასოდეს იქნება ისეთი, როგორც მის პოლიტიკაში მოსვლამდე იყო.
ამბობენ, პოლიტიკა ბინძური საქმეაო. ამას ის ხალხი ამბობს, რომელსაც დაკანონებული და ღრმად ფესვგამდგარი სიდამპლე პოლიტიკა ჰგონია. ბარაკ ობამამ დაამტკიცა, რომ უდიდესი იდეალისტები ამერიკის შეერთებული შტატების პოლიტიკაშიც შეიძლება იყვნენ. აი, პირადად ჩემთვის კი, პოლიტიკა გარყვნილება იმდენად არის, რამდენადაც ყველა სხვა სფეროა გარყვნილი. გარყვნილი პოლიტიკოსიც შეიძლება იყოს, მწერალიც, რეჟისორიც, მსახიობიც, ჟურნალისტიც ან შეიძლება არ იყოს.
სამწუხაროდ, ბარაკ ობამას მსგავსი ადამიანები ყველა სფეროში ძალიან, ძალიან ცოტაა. ამის მიზეზი სისტემის ის ტოტალური კრიზისია, რომლის გამოზრდილებსაც დორის ლესინგმა ერთ-ერთ თავის სტატიაში ძალიან მოსწრებულად, "განათლებული არაადამიანები" უწოდა. ძალიან ირონიული, სასოწარკვეთილი გამოთქმაა (ირონია სასოწარკვეთილების უმაღლესი ზღვარია), რადგან "განათლებულ არაადამიანებს" ვერაფერი ცვლის: მათ ვერ ცვლის, უკეთესს ვერ ხდის თუნდაც ის, რომ მსოფლიოს უდიდესი და უძლიერესი ქვეყნის პრეზიდენტი ძალიან ჰუმანური და უბრალო ადამიანია.
მიხეილ სააკაშვილმა ერთხელ ერთ ამერიკელ პოლიტიკოსს უთხრა: "ჩვენ ხომ ვიცით, რომ ამერიკაში ე. წ. რეალური პოლიტიკის მომხრეებიც არიან, მაგრამ ამერიკას მაინც იდეალისტები მართავენ." ეს ფრაზა მან მისთვის დამახასიათებელი ზედაპირულობით თქვა. დარწმუნებული ვარ, მას ამ სიტყვების არსი დღემდე თვითონაც არ სჯერა. მაგრამ, მოუწევს დაიჯეროს, ხოლო თუ მაინც არ დაიჯერებს, მით უარესი მისთვის.
დიდება და პატივი ბარაკ ობამას!
ფოტო: thesietch.org-დან. ბარაკ ობამა
Copyright © 2009 David Chutlashvili
Wednesday, October 7, 2009
ტესტი
(მოთხრობა)
ოდესღაც მჯეროდა, რომ ადამიანები ყველაფერს გამიგებდნენ, რასაც ვიტყოდი, მაგრამ თურმე როგორ ვცდებოდი...
ხშირად მიფიქრია თვითმკვლელობაზე. არ ვიცი, რატომ ვიკავებ თავს და წერტილს არ ვუსვამ ამ საშინლად მომაბეზრებელ, რუტინულ, აბსურდულზე აბსურდულ, ყოვლისწამლეკავ საშინელებას, რომელიც სხვა არაფერია, თუ არა კოშმარული ზმანება და რომელსაც კომიკური სახელი, ცხოვრება ჰქვია, მაგრამ ნებისყოფის უდიდესი დაძაბვით ვუძალიანდები თვითმკვლელობის საოცრად მიმზიდველ სურვილს. არ მინდა, თავი მოვიკლა. ცოტა რამ თუ მახარებს. მაგრამ არაუშავს, როგორმე გავუძლებ. ერთი დღეც იქნება და...
არა, თავს არასოდეს მოვიკლავ. ეს ცხოვრება მთრგუნავს, საოცრად მთრგუნავს. აბსოლუტურად მარტო ვარ. იცით, ყველაზე მეტად რა მთრგუნავს? ის, რომ არ შემიძლია სათანადოდ ავსახო ამ ცხოვრების საშინელებები. ეს ცხოვრება წარმოუდგენლად საშინელია იმასთან შედარებით, რის აღწერასაც მე ვცდილობ; ჩემი ენა უძლურია, ბოლომდე აღწეროს მთელი ის საშინელებები, რასაც ამ ცხოვრების თუნდაც ერთი ჩვეულებრივი დღე იტევს.
ის აზრი, რომ შემიძლია თავი ყოველთვის მოვიკლა, მე ძალიან მამშვიდებს. ცხოვრებაში არავის ვყვარებივარ. სექსი რაა, პრეზერვატივის გარეშე სექსიც კი იშვიათად მქონია. მითუმეტეს არასოდეს მომიწყვია ორგიები მზეთუნახავებთან ერთად, რომლებსაც უგონოდ ვეყვარებოდი. არა, ვაღიარებ, შესაძლოა, მომიწყვია კიდევ ორგიები მზეთუნახავებთან ერთად, მაგრამ, ჯერ ერთი, ის მზეთუნახავები სულაც არ იყვნენ ისეთი მზეთუნახავები, როგორებიც მე ოდესმე მინატრია და მეორეც, მათ მე არასოდეს ვყვარებივარ ისე, როგორც მე თვითონ შემეძლო მათი შეყვარება. უნდა ვაღიარო: მიხო ამ საკითხშიაც მჯაბნის: ის არასოდეს განიცდის მასთან ორგიებში მონაწილე ქალების სულიერ თუ ფიზიკურ ნაკლოვანებებს და ალბათ როცა დილით რამდენიმე ქალთან ერთად ერთ საწოლში ეღვიძება, ჩემგან განსხვავებით თავის ტკივილისა და დაცემულ “რეიტინგზე” ფიქრის მიუხედავად სერიოზულად სჯერა, რომ სამყაროში გონების მეუფება დამყარდა.
ვერ წარმოიდგენთ, როგორ მშურს მისი!
მიხო ჩემი ამ და ასევე სხვა ნაწარმოებების ერთ-ერთი მთავარი მოქმედი პერსონაჟია, ერთგვარი “თანმდევი სული,” რომელიც მარად ჩემთან არის და ყურში ჩამყვირის. ეს არის საოცრად სიცოცხლისუნარიანი ფანტომი, რომელიც მისი დავიწყების შესაძლებლობას საფუძველშივე მისპობს. მარად თანამდევ სულს ვერ ვუწოდებთ მას, მაგრამ სიცოცხლისუნარიანი ნამდვილად არის. მე მისი მშურს. მას კი ჩემი საერთოდ არ შურს და, მე თუ მკითხავთ, სწორადაც იქცევა.
იმ დღეს ჩვეულებრივ გამოვედი გარეთ. მზე, როგორც ბაჯაღლო ოქროს ბირთვი სიცოცხლისაგან ლურჯად ალმურადენილ ცაზე ანათებდა. ვფიქრობდი მიხოზე და კიდევ იმაზე, რომ არავის ვუყვარვარ. ო, ჩემო ლამაზებო, მე ბევრ რამეზე ვფიქრობდი, როგორც მანამდე, როგორც ყოველთვის. ჩემს მხედველობას სკოლის მოსწავლე გოგოების შარვლები და კაბები, ჩემს ყნოსვას მათი ახლადგაღვიძებული სხეულების სურნელი, ჩემს სმენას კი ის უდარდელი სიცილ-კისკისი აღიზიანებდა, რასაც სკოლის მოსწავლე გოგოების სიყვარულმიუკარებელი ბაგეები ამ ასაკში, დილაობით გამოსცემენ ხოლმე. ვერ წარმოიდგენთ, როგორ მინდოდა, სადმე, სადარბაზოში შემეთრია ეს გოგოები და ყველა მათგანი ერთმანეთის მიყოლებით გამეუპატიურებინა. იქნებ, მაშინ მაინც ესწავლად საკუთარი ცხოვრების, _ იმ წლების სათანადოდ დაფასება, რასაც უკან ვეღარასოდეს დაიბრუნებენ, მაგრამ საპატრულო პოლიციის თანამშრომლის ზურგი დავინახე და თავი შევიკავე. ვაკეში პოლიციელები ბუზებივით ირევიან. მათ უყვართ მიხო და სძულთ ჩემნაირი არატრადიციული აზროვნების ტიპები, რომლებსაც არ სწამთ ღმერთი და სექსის მეტი საფიქრალი არ გააჩნიათ. წარმოიდგინეთ, რა მოჰყვებოდა, მე რომ ჩემი სურვილი სინამდვილედ მექცია და ამ გოგოებისათვის პირი ჩემი ვნებების წვენთა ქარიშხლებით გადმომევსო. საშინელება! წარმოდგენაც კი ჭირს, რა მოჰყვებოდა ამას: მშობლების წივილ-კივილი, პოლიციელის ლანძღვა-გინება, გაწევ-გამოწევა, ჩხუბი, მუშტიკრივი, გაკიცხვა და სასჯელი. მერე საპატიმროდანაც ვერ შევძლებდი თავის დაღწევას მართლმადიდებლური ეკლესიის კალთას ამოფარებული იმიტომ, რომ ურწმუნო ვარ და არც თვალთმაქცობა შემიძლია, თითქოს ათეისტი კი არა, მორწმუნე ვიყო. მიხო, მაგალითად, ჩემზე გაცილებით ეშმაკია და მართალია, ფულის ღმერთს უფრო სცემს თაყვანს, ვიდრე იესოს, მოკვდება და მაინც არასოდეს იტყვის, მამონას კულტის ქურუმთაგანი ვარო; იცის, რომ ეს მას რეიტინგს საბოლოოდ დააკარგვინებს, ხოლო რაც შემეხება მე, შეგიძლიათ, ჩემი რეიტინგი თავად ნახოთ და დარწმუნდეთ, თუ რა მოსდევს იმას, როცა გულწრფელი ხარ და თვალთმაქცობა ჭირის დღესავით გეზარება იმის მიუხედავადაც კი, როცა მამონას მსახური არა ხარ.
ამ სკოლის მოსწავლე გოგოების დანახვამ მთლად ჭკუიდან შემშალა. პოტენცია ღარიბი მამაკაცისათვის აბსოლუტურად ზედმეტი ბარგია. დიდი სიამოვნებით ვიქნებოდი ანგელოზი. როგორც ბიბლია ამტკიცებს, ანგელოზებს სხეული არ გააჩნიათ. ამიტომ, ანგელოზი რომ ვიყო, აღარც ხორციელი ჟინი შემომიტევდა ასე გააფთრებით და აღარც მუდმივად ასეთ საშინელ დეპრესიაში ვიქნებოდი.
ამ დროს ვიღაცამ ძვირადღირებული მანქანით ჩამიქროლა. მანქანას ნომერზე ამ ტიპს სამი ხუთიანი ეწერა. ადვილი შესაძლებელია, ეს მელოტი, ჩოფურა ტიპი ამჟამად ულამაზეს გოგოებს უკმაყოფილებს ახლადგაფურჩქნულ, ახალგაზრდულად ძლიერ ვნებებს. აი, ეს არის საქართველო. კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება, ახლადთვალახელილებო! კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება ჯოჯოხეთში. უარესი ჯოჯოხეთი ნამდვილად ძნელი წარმოსადგენია.
ასე მივდიოდი ერთხანს ქუჩაში, სანამ მანქანა არ გაჩერდა და ჩემი დიდი ხნის უნახავი ნაცნობი არ დავინახე. ეს ბიჭი ხუთ წელზე მეტი იყო, რაც არ მენახა. გარეგნობით ნამდვილ მუმიას დამსგავსებოდა, მაგრამ მისი მანქანის შემხედვარე მივხვდი, რომ იმაზე მეტი ფული ეშოვა, ვიდრე წინათ ჰქონდა. მან მე ხელი ჩამომართვა და ხალისიანად მომიკითხა:
“აბა, რა ხდება, რა არის შენსკენ ახალი?”
მე ვუპასუხე, დიდი არაფერი-მეთქი და მის გვერდით, მანქანის სავარძელზე ადგილი დავიკავე. ჩვენი დიალოგი რამდენიმე წუთს არაფრისმთქმელი, უშინაარსო ფრაზებით გაგრძელდა, მერე ჩემი ნაცნობი უცებ შემეკითხა:
“შეგიძლია, უკანა სავარძელზე გადაჯდე?”
მე მხრები ავიჩეჩე, კარის სახელურს დავაწექი და ის იყო, წასვლას ვაპირებდი, რომ მან შემაჩერა:
“არ გეწყინოს,” მითხრა მან, “ახლა მე სოციოლოგიურ ტესტს ვატარებ და იმიტომ მინდა, რომ უკან გადაჯდე.”
“რა ტესტს?” ვკითხე მე.
“ერთმა ჟურნალმა ჩაატარა ამასწინათ მსგავსი ტესტი. ამ ჟურნალის თანამშრომლები თბილისში ძვირადღირებული მანქანით დადიოდნენ და ასე ვთქვათ, გოგოებს “აბამდნენ.” ახლა მე ამ ტესტს კიდევ უფრო განვავრცობ. თან პრინციპში ისედაც მაინტერესებს, ნამდვილია თუ არა ამ ტესტის შედეგები. ჟურნალებში, ხომ იცი, ათას სისულელეს წერენ.”
მე მაშინვე გამახსენდა, რის შესახებაც იყო ლაპარაკი. საქმე ის არის, რომ ერთმა ჟურნალმა ცოტა ხნის წინ ნამდვილად ჩაატარა მსგავსი ტესტი; ჟურნალისტებმა იაფფასიან მანქანაში ჩასვეს სიმპათიური ახლგაზრდა ბიჭი, ხოლო ძვირადღირებულში შეუხედავი, ასაკოვანი მამაკაცი. პირველს, რამდენადაც მახსოვს, მანქანაში ათიდან ერთი, ხოლო მეორეს ათიდან რვა გოგო ჩაუჯდა...
“არ მესმის, რა აზრი აქვს ამ ტესტის ჩატარებას,” ვთქვი მე.
“კარგი ერთი, ნუ იცი ხოლმე შენებურად ყველაფერზე შეკამათება. რა აზრი აქვს ამას და დიდი აზრი აქვს. მინდა, პირადად გავარკვიო, რამდენად ცუდი ქალები გვახვევია გარშემო.”
“განა საჭიროა იმის დამტკიცება, რომ ჩვენს გარშემო ძალიან ცუდი ქალები ცხოვრობენ?” ვკითხე მე.
“საჭიროა,” ჯიუტად თქვა მან, “საჭიროა და თანაც მერე როგორ! ხომ ხედავ, რას ვგავარ. ჩემზე უარესი გარეგნობის მამაკაცის პოვნა ძნელია. ახლა მე თავისუფალი დრო მაქვს. ინგლისიდან ახალი ჩამოსული ვარ და ვერთობი. ხოლო ამ გართობა-გართობაში თუ ერთ-ორ გოგოს პატიოსნებაზე ლექციას წავუკითხავ, დროსაც საინტერესოდ გავატარებ და კეთილ საქმესაც გავაკეთებ. ვინ იცის, იქნებ, რამდენიმე ქალს მაინც გავუღვიძო სინდისი.”
“ტყუილი წვალებაა,” ხელი ჩავიქნიე მე, “წლებია, უკვე, რაც სულ ამას ვცდილობ. ჩვენი, მამაკაცების დრო დიდი ხანია, წავიდა. დროება შეიცვალა. ახლა ქალები იღებენ მართვის სადავეებს. ახლა კარგად ის ცხოვრობს, ვისაც ავი მოხუცი კაცებისათვის მიცემა არ ეზარება. ჩვენ, ნამდვილი მამაკაცები ამას ვერასოდეს შევეგუებით იმიტომ, რომ, როგორც ერთმა ფემინისტმა მწერალმა თქვა, ქალებისაგან განსხვავებით, “მოქნილობა გვაკლია” და ახალ გარემოპირობებს ალღოს სწრაფად ვერ ვუღებთ. ჩვენ, ნამდვილი მამაკაცები განადგურებისათვის ვართ განწირულები.”
“მაშ აღარც სათნოება არსებობს, აღარც ადამიანურობა და აღარც სიკეთის რწმენა? როგორი პესიმისტიც წინათ იყავი, ისევ ისეთი დარჩენილხარ, უფრო მეტიც: კიდევ უფრო უარესი გამხდარხარ. შენ არ ლაპარაკობ ხოლმე გენდერულ თანსაწორობაზე, წიგნებს წერ. შენ მე ფემინისტი მეგონე და თურმე ჩვენიანი ყოფილხარ.”
“მე მხოლოდ ვცდილობ, სიმართლის მხარეს ვიყო.”
“მართალია,” დამაცქერდა ის სახეზე, “მაგრამ ამას აბა, ვინ დაგიჯერებს?! ან მე
ვინ დამიჯერებს, რომ ცხოვრებაში სიყვარულის მეტი არაფერი მიძებნია?!” ის ჩაფიქრდა, თავი გააქნია და სევდიანად გაიღიმა, “არა, მართლა არავინ დაგიჯერებს, მითუმეტეს ახლა, როცა უკვე არსებობდნენ ადოლფ ჰიტლერი, იოსებ სტალინი... ერთი საუკუნით ადრე რომ გეცხოვრა, ჯერ კიდევ დაგიჯერებდნენ. სიტყვას მაშინ ჯერ კიდევ ფასი ჰქონდა. ახლა კი ჩალის ფასიც კი აღარ გააჩნია, მითუმეტეს ამ ბოლო დროს...”
ეს ჩემი ძველი ნაცნობი საოცრად შემეცოდა. მაგრამ რა უნდა მეთქვა მისთვის, როგორ გამემხნევებინა? ამოვიოხრე და თვალები ძირს დავხარე. ვერ აღგიწერთ, ისე მრცხვენია ხოლმე, როცა ადამიანების მიერ ჩადენილ ღორობაზე ვფიქრობ და კიდევ იმაზე, რაც მათ ბილწ გოგრებში უტრიალებთ.
“ტესტი მაინც უნდა ჩავატარო,” დაჟინებით თქვა მან და სიჩქარის ბერკეტი აამოძრავა. მე უკან ვიჯექი და თვალს ვადევნებდი, როგორ ნერვიულად ატრიალებდა საჭეს. ცოტას გაწყდა, ტროტუარზე მდგარ ჭადარს არ შევეჯახეთ.
მზიანი დღე თანდათან უფერულდებოდა. ცაზე საავდრო, ღია ტყვიისფერი ღრუბლები შეიყარა. ქარი ამოვარდა. სველი, ნესტიანი, მტვრიანი წინწკლები ტანსაცმელზე დაგვეყარა. ფანჯრებს ავუწიეთ და როცა ფალიაშვილის ქუჩაზე გავედით, ჩემმა თანამგზავრმა მანქანა ორ 20-22 წლის გოგოს გაუჩერა.
“დასხედით, სახლში წაგიყვანთ,” უთხრა მან გოგოებს.
გოგოები უთქმელად დასხდნენ. ჩემმა თანამგზავრმა (დამავიწყდა მეთქვა, რომ მას ლადო ჰქვია, ხოლო მე ლუკა) მრავალმნიშვნელოვნად შემომხედა და სახე კიდევ უფრო სევდიანი გაუხდა. ის გოგოებს მიუბრუნდა და გაბრაზებული შეეკითხა:
“რა გქვიათ?”
“მე ნინი, ამას კი თაკო,” უპასუხა გოგომ.
“მე რომ იაფფასიანი მანქანა მყოლოდა, ხომ არ ჩამისხდებოდით?!” ანჩხლი, სასტიკი ხმით შეეკითხა ლადო.
“რატომ ჩაგისხდებოდით, გიჟები კი არა ვართ, იაფფასიან, ბიძურ მანქანაში ჩავსხდეთ,” ტუჩი ასწია ნინიმ.
“აჰა, ესე იგი, ვინც ღარიბია და ვისაც ბევრი ფული არა აქვს, ის არაფრად ვარგა, არა? თქვენ ხომ არ იცით, ვინ ვარ, ასე თამამად მანქანაში როგორ მისხდებით?! დავუშვათ, მაინაკი-კანიბალი ვარ და თქვენი მშვენიერი ფეხებისაგან სოუზი უნდა გავაკეთო, ამაზე არ ფიქრობთ? რომ ენდობით, ვის ენდობით, ხომ უნდა დაფიქრდეთ, არა?”
ნინიმ კარის სახელურს ხელი სტაცა და ხმამაღლა, მბრძანებლური კილოთი დაიყვირა:
“ახლავე გააჩერე მანქანა და კარი გამიღე!”
“არ გაგიღებ კარს,” დაისისინა ლადომ, “იცი, რამდენი ფული მაქვს? არა, შენ იცი, რამდენი ფული მაქვს? კარის გაღება კი არა, თქვენი შეჭმაც რომ მოვიწადინო, პროკურორსაც ვიყიდი, მოსამართლესაც, ჟურნალისტებსაც და მიხოსაც, გამამართლებენ და გარეთ გამომიშვებენ, ერთ წუთსაც კი არ გავატარებ ციხეში. ამიტომ წყნარად ისხედით აქ და სანამ მე არ მომბეზრდება, შეკითხვებზე მიპასუხეთ: რატომ არ გაქვთ სექსი ლამაზ, მაგრამ უფულო ბიჭებთან?”
ნინი მიხვდა, რომ წინააღმდეგობა ამაო იყო. ის შეეშვა კარის სახელურს. ცოტა ხანს გაჩუმებული იჯდა, მერე თავი დახარა და ჩუმად ჩაილაპარაკა:
“ალბათ იმიტომ... ალბათ იმიტომ, რომ მათ ფული არა აქვთ, ჩემო ბატონო.”
ეს ბოლო სიტყვები, “ჩემო ბატონო” ბედის ისეთი მორჩილებით, ისე მაამებლურად წარმოთქვა, რომ სიკვდილი ისევ მომენატრა.
“აჰა, ლოგიკურია, ღარიბებთან იმიტომ არა გვაქვს სექსი, რომ ღარიბებს ფული არა აქვთ. ვერაფერს იტყვი, ლოგიკურად ჩამოყალიბებული წინადადებაა. ნახე, რა ჭკუისკოლოფთან გვაქვს საქმე,” შემომხედა მან და ისევ ნინის მიუბრუნდა, “მერე შენ, ჭკუისკოლოფო, არ იცი, რომ დანაშაულს მხოლოდ მდიდრები სჩადიან? არ გეშინიათ, რომ თქვენ მდიდარ საყვარლებს ან ქმრებს ნაბახუსევზე შემოეჭამოთ?”
“მგლის შიშით ცხვარი ვის გაუწყვეტია,” მონური მორჩილების კილოთი თქვა ნინიმ და გაიცინა.
“ესე იგი, ფეხებზე გკიდიათ საკუთარი სიცოცხლე, არა?”
“ასე გამოდის,” მხრები აიჩეჩა ნინიმ.
“რატომ?”
“ალბათ იმიტომ, რომ სინამდვილეში არც ოდესმე გვიცხოვრია. ოდესმე რომ გვეცხოვრა და ცხოვრების გემო გაგვეგო, არც ჩვენს სიცოცხლეს დავთმობდით ასე იაფად.”
“მოიცა, მოიცა,” ლაპარაკში ჩავერიე მე, “შენ ამბობ, ცხოვრებას იაფად არ დავთმობდი, მისი გემო რომ ოდესმე გამეგოო, არა?”
ის დამეთანხმა.
“მეორეს მხრივ, შენ ვერც ოდესმე გაიგებ ცხოვრების გემოს, თუ მას იაფად დათმობ, ხომ მეთანხმები?”
ის ისევ დამეთანხმა.
“ჩაკეტილი წრე გამოდის,” ვთქვი მე, “მერე, ვინ უნდა გაარღვიოს ეს ჩაკეტილი წრე, თუ არა ისევ თქვენ თვითონ?”
“ღმერთმა,” თქვა თაკომ და გაიცინა.
“აჰა, მეორე ჭკუისკოლოფმაც ხმა ამოიღო,” თქვა ლადომ, “მერე, თქვენთვის არ უსწავლებიათ, რომ ღმერთი მოკვდა?”
“თუ ღმერთი არ გწამთ, სჯობია, ლაპარაკს აქვე მოვრჩეთ,” ზიზღით თქვა ნინიმ და ინსტიქტურად ისევ სახელურს წაავლო ხელი.
“თქვე ფაშისტებო,” დაიწყო ისევ ლადომ, “თქვენ ხომ სინდისის ნასახი არ გაგაჩნიათ...”
“სინდისი ძალიან რელატივისტური ცნებაა,” თქვა თაკომ.
“აჰა, ესე იგი, რელატივისტურია, არა?” ლადო მთლად გაცოფდა, “ასე პასუხი ყველაფრისათვის მზად როგორ გაქვთ, თქვე ფაშისტებო, თქვენა, ჰა?! მე სანამ ერთ შეკითხვას ვუპასუხებ, ლამის მთელი საუკუნე ვფიქრობ, ესენი კიდევ, გეგონება, დაბეჭდილს კითხულობენო... არა რა!” მომიბრუნდა მე, “შენ რას იტყვი? ლამაზი გოგოები არიან. ფაშისტებს ლამაზი გოგოები ჰყავთ. და იცი, რატომ? კარგად არიან მორგებულები ამ ცხოვრებას და იმიტომ. ცხოვრებისაგან აღარაფერს მოელიან. რაც არის, მათთვის ესეც საკმარისია, ხოლო რაც არ არის იმისთვის არც ჭკუა ჰყოფნით, არც გემოვნება, არც ფანტაზია და არც სხვა რამ. რეალისტები არიან. როცა უნდათ ღმერთზე ილაპარაკებენ, როცა უნდათ რელატივიზმზე, თანაც ისე, თითქოს ერთი მეორეს არ ეწინააღმდეგებოდეს. გაგიჟდები კაცი! შენ დააკვირდი,” მომიბრუნდა ისევ მე, “ვინც კეთილია, ვინც არ უნდა იყოს, ამათთან შედარებით მაინც ულამაზოდ გამოიყურება. კეთილი ფიქრობს, ტყუილი ხომ არ არის, რასაც საკუთარ თავზე ვფიქრობ, იქნებ, მეც ამათნაირი ვარ და არ ვიციო. კეთილს რწმენა აკლია, ესენი კი აფთრებივით ჩასაფრებულები უცდიან, როდის შეეპარება საკუთარ სიკეთეში ეჭვი იმდენად, რომ თავიანთ მხარეს გადაიყვანონ, გასვარონ, დედა მოუტყნან. ბოლოს მაინც თავისას აღწევენ. ბოლო ყოველთვის სიკვდილია.”
ის რამდენიმე ხანს ჩუმად ატარებდა მანქანას. მეც ავლაპარაკდი, თუმცა სრულ აპათიაში ვიყავი:
“ჰიტლერი როცა მოდიოდა ძალაუფლების სათავეში, არავინ აღმოჩნდა, კომუნისტებიდან იქნებოდა თუ სოციალ-დემოკრატებიდან, რომ ის ლაპარაკში მაინც დაეჯაბნა...”
“რა გასაკვირია,” თქვა ლადომ, “მე უკვე აღარაფერი მიკვირს.”
არადა, მას მაინც უკვირდა ყველაფერი, რაც საქართველოში, ამ მსოფლიოს უდიდესი ფაშისტების სამშობლოში ხდებოდა, ქვეყანაში, რომელსაც სტალინის, ბერიასა და მრავალი სხვის, მათ შორის, ალბათ, ჯერაც არდაბადებულებისათვისაც ძუძუ უწოვებია, მაგრამ არ იმჩნევდა.
“ნუთუ ერთი ქალიც არ არსებობს, ვისი სიყვარულიც შეიძლება? იცი, როცა ივან ბუნინის ნაწარმოებებს ვკითხულობ ხოლმე, რა გრძნობა მიპყრობს? შური. მშურს ივან ბუნინის, რომ მას ალბათ ისეთი ქალები ოდესმე მაინც ჰყავდა, როგორებიც მან საკუთარ ნაწარმოებებში აღწერა. ასეთი ქალები (ივან ბუნინის დადებით პერსონაჟ ქალებს ვგულისხმობ!) მე არსად შემხვეედრია. არადა, მათ საპოვნელად სად აღარ ვიყავი, ამერიკიდან დაწყებული, ფიჯის კუნძულებით დამთავრებული.”
ამას, დარწმუნებული ვარ იმიტომ ამბობდა, რომ კახპებში ადამიანური გრძნობები გაეღვიძებინა, მორალური ზემოქმედება მოეხდინა მათზე.
“უნდა ვივარაუდოთ, რომ კარგი ქალებიც არსებობენ სადმე და თანაც ისეთი კარგი ქალები, რომლებსაც საკუთარი სიკეთე შევნით კიდეც.”
“ალბათ,” მწარე ღიმილით დამეთანხმა ის და ნინის მიუბრუნდა:
“მართლა, გოგოებო, აი რა მინდა მეკითხა თქვენთვის: საზღვარგარეთ ყოფილხართ?”
‘საერთოდ, ჩვენ კოლუმბიის უნივერსიტეტში ვსწავლობთ. ეს ისე, ცნობისათვის,” აგდებულად თქვა ნინიმ. მის ხმას მბრძანებლური კილო უბრუნდებოდა. ეტყობა, დარწმუნდა, რომ ლადო მეტნაკლებად უწყინარი (?!) ადამიანი იყო და მისი დამცირება უკვე თავად მოინდომა.
“სტიპენდია გაქვთ?”
“სტიპენდია, რომელიც არაფერში გვყოფნის.”
“და რა თანხას შეადგენს ეგ სტიპენდია?”
“სამიათასექვსას დოლარს. ერთ ამდენს მშობლები გვიგზავნიან და ვართ რა, თავი ასე თუ ისე გაგვაქვს. ერთი ლიტრიანი ბოთლი კოლა ორი დოლარი ღირს, რაზეა ლაპარაკი.”
“ორი დოლარი...” ჩაილაპარაკა ლადომ, მერე მანქანა გააჩერა და ნინის თვალებში შეხედა. ამ დროს თან მარჯვენა ხელით ბორდიური გახსნა და ორმოცდაათფუნტიანების შეკვრა ამოიღო, “აი, ეს არის ფული, რომელიც სულ მარტივად შეგიძლიათ გამოიმუშაოთ. ამისათვის საჭიროა, რომ მე და ჩემს მეგობარს ორივემ მინეტი გაგვიკეთოთ. ას ფუნტს მოგცემთ თითო მინეტში. ვხედავ, საზღვარგარეთ გიცხოვრიათ, ბავშვები აღარ ხართ, თან ფული გჭირდებათ. წესით, უნდა მოვრიგდეთ. აბა, თქვენ რა, გეგონათ, მე და ჩემი მეგობარი მართლა მორალის დამცევლი კარგი ტიპები ვართ და უსიყვარულო სექსი ტრაგედიად მიგვაჩნია? უბრალოდ, ასეთი ტაქტიკა გვაქვს ორივეს. ამას ჰქვია სწრაფი ნდობა კონფლიქტების მეშვეობით.”
“ვიცით, ჩვენც წაგვიკითხავს ამაზე წიგნები. ფსიქოლოგები ვართ,” თქვა თაკომ.
ეტყობოდა, ორივე გოგო სრული იდიოტი იყო.
“მოკლედ, გაგვიკეთებთ მინეტს და მიიღებთ ას-ას ფუნტს. მართალია, ამ ბოლო დროს ფუნტი გაუფასურდა, მაგრამ ასი ფუნტი ხუმრობა მაინც არ არის მაშინ, როცა რამდენიმე წუთში შეგიძლიათ გამოიმუშაოთ.”
ამ დროს ჩვენ ქალაქს გავცდით და კახეთის გზატკეცილზე გავედით. ლადომ მანქანა გააჩერა და ფანჯარას ჩაუწია. წვიმამ გადაიღო და სალონში ირგვლივ სველი, დამწვარი ნაგვის სუნი დადგა.
“ას ფუნტად შეიძლება, მაგრამ საქმე ის არის, რომ მინეტი ცხოვრებაში ჯერ არავისთვის გამიკეთებია...” ეს ისე ხმადაბლა თქვა ნინიმ, რომ ძლივს გავიგონე.
“შენ რას იტყვი?” მიუბრუნდა ლადო თაკოს.
“მეც იგივეს,” ხმადაბლა თქვა თაკომ.
ამ დროს ჩვენს უკან პოლიციის პატრულის მანქანა გაჩერდა. მანქანიდან მორიგე ინსპექტორი გადმოვიდა და ჩვენსკენ გამოემართა.
“სალამი,” თქვა მან თავაზიანად, “რამე ხომ არ გიჭირთ?”
“არა, არაფერი,” უპასუხა ლადომ.
“ვიფიქრე, რამე ხომ არ უჭირთ-მეთქი,” თქვა მორიგე ინსპექტორმა, “ამ ადგილას მანქანები იშვიათად აჩერებენ. თუ დაგჭირდეთ, ნუ მოგერიდებათ, შემეხმიანეთ. ერთი სათხოვარი მაქვს თქვენთან. თუ შეიძლება და არ დაიზარებთ, გზიდან გადადით. თითქმის ზედ შუა გზაზე გაქვთ გაჩერებული მანქანა და სხვა მძღოლებს ხელს ძალიან უშლით.”
ახლაღა შევამჩნიე, რომ ჩვენ თითქმის შუა ტრასაზე გვქონდა გაჩერებული მანქანა.
“ისე თავაზიანობ, გეგონება, ჯერ ბავშვები უნიტაზში არ გიყურყუმალავებია,” უთხრა ლადომ.
“რა ბრძანეთ?”
“რა და, მე გკითხე, ბავშვებს თუ აყვინთავებ-მეთქი უნიტაზში, როცა მათი დანაშაულში გამოტეხვა გინდა.”
“ხანდახან ხდება ხოლმე,” სიცილით თქვა მორიგე ინსპექტორმა, “ხომ იცით, გამოიპარებიან ბავშვთა სახლებიდან და ათას საზიზღრობას აკეთებენ,” მორიგე ინსპექტორს მხეცური თვალები ჰქონდა და ზოოპარკიდან ცოტა ხნის წინ გამოშვებულ ჰიენას ჰგავდა.
პატრულის მანქანა წავიდა და ჩვენ ისევ ერთმანეთის პირისპირ დავრჩით.
“აბა, მოკლედ, შევთანხმდით?” იკითხა ლადომ.
“კი, კი,” სწრაფად დაეთანხმა ნინი. ალბათ ეშინოდა, არ გადაიფიქროსო...
“ორივეს ტანი ახალი დაბანილი გვაქვს,” თქვა ლადომ, “მეც და ამასაც. ოღონდ, ყველაფერი უნდა გაგვიკეთოთ.”
“კარგი,” დაეთანხმა ნინი. ის ლადოს შარვლის შესაკრავს მისწვდა და ფრთხილად, ძალიან ნელა დაბლა ჩამოწევა დაუწყო.
“მოიცა,” საოცრად დაღლილი ხმით თქვა ლადომ, “არ მინდა. აი, ეს ფული აიღეთ. თითოს ასორმოცდაათ ფუნტს გაძლევთ, ოღონდ მინეტი არ გვინდა. შენ ხომ არ გინდა მინეტი?” შემეკითხა მე.
“არა.”
“არ მესმის, როგორ არ გქონიათ ოდესმე ორალური სექსი,” თქვა ლადომ, “დაუჯერებელია! ახლა ქალაქში დავბრუნდეთ, მე თქვენ სადაც მეტყვით, იქ გაგიჩერებთ და ჩემი გზით წავალ.”
ამის შემდეგ ხმა არცერთს ამოგვიღია. ქალაქში როცა შევედით, ნინიმ ტელეფონზე მამას დაურეკა. მამამისი ავლაბარში დაგვხვდა, საოცრად ძვირი მანქანით, რამდენადაც მე მანქანებში ვერკვევი.
შევატყე, ლადო ასეთი მანქანის დანახვაზე დაითრგუნა. ეტყობა, მანქანა იმაზე გაცილებით ძვირი ღირდა, ვიდრე მე მეგონა. ვფიქრობ, ლადომ იმიტომ არ ატეხა ჩხუბი, რომ ამ კაცის, ასეთი ძვირადღირებული მანქანის მფლობელის შეეშინდა. კაცი საოცრად თავდაჯერებული ჩანდა.
“სად იყავი?” ალერსიანად ჰკითხა მან თავის ქალიშვილს (დარწმუნებული ვარ, ის ნამდვილად იმსახურებს ამ წოდებას, თუნდაც მთლად ქალიშვილი არც იყოს) და მანქანაში ჩაისვა.
როცა ლადომ ჩემს სახლთან მანქანა გამიჩერა, ტკივილისაგან თავი მიბრუოდა.
“ასე დამთავრდა ჩვენი მგზავრობა,” უსიცოცხლო ხმით თქვა მან, “საშინელი ქალები იყვნენ, არა?”
“აბა, რა გითხრა, რით დაგამშვიდო,” მხრები ავიჩეჩე მე, “სინდისი არც ამ ქალებს გააჩნიათ და არც მათ მამაკაცებს. რაც შეეხება ფულს, სექსში ფულს მხოლოდ ღარიბები იხდიან. მდიდარსა და გავლენიანს მომხიბლავი არსებები ფულს პირიქით, თვითონ სჩუქნიან. ტესტის გაგრძელებას არ აპირებ?”
“არა,” ხელი ჩაიქნია მან, “შენ კი, ვითომც არაფერი... წინასწარ იცოდი, რაც მოხდებოდა, არა? როგორ უძლებ?”
“ვუძლებ?!” უხალისოდ ვთქვი მე, “განა ამას გაძლება ჰქვია?!”
“ეს ყველაფერი... ეს... ეს საშინელება არასოდეს დამთავრდება,” თქვა მან.
აღარაფერი მიპასუხია.
მან თავი გააქნია და მალე მოსახვევში გაუჩინარდა.
ქარი უბერავდა...
Copyright © 03. 10. 2009 David Chutlashvili
ბიოგრაფია
დავით ჩუთლაშვილი (დ. 1983 წლის 9 აპრილი, ახალსოფელი/ყვარელი, საქართველო) - ქართველი ორენოვანი მწერალი, დრამატურგი და საზოგადო მოღვაწე. ნაწარმოებებს წერს გერმანულ და ქართულ ენებზე.
დავით ჩუთლაშვილი დაიბადა 1983 წლის 9 აპრილს, სოფ. ახალსოფელში. ბავშვობა და სკოლის ასაკი გაატარა სოფ. ახალსოფელში, 17 წლის ასაკში გახდა თბილისის ივ. ჯავახიშვილის სახელობის სახელმწიფო უნივერსიტეტის საერთაშორისო სამართლისა და საერთაშორისო ურთიერთობების ფაკულტეტის სტუდენტი, ბავშვობისა და ადრეული ახალგაზრდობის წლებში სხვადასხვა დროს ცხოვრობდა მოსკოვსა და ვილნიუსში.
პირველი რომანი, "ჭენება" 2006 წელს გამოსცა. 2008 დაარსა ვებპორტალი www.davidchutlashvili.com, რომელზეც პერიოდულად ათავსებს თავის გერმანულენოვან ნაწარმოებებს, რომლებშიაც ისევე, როგორც თავის თითქმის ყველა სხვა ნაწარმოებში, აკრიტიკებს საზოგადოებას, სოციალურ კლიშეებს, წერს ქალთა ემანსიპაციის სიძნელეებსა და სხვა მნიშვნელოვან პრობლემებზე. 2010 წელს დავით ჩუთლაშვილმა მონაწილეობა მიიღო ადგილობრივი თვითმმართველობის არჩევნებში ბლოკ "ალიანსი საქართველოსათვის" მაჟორიტარ კანდიდატად ყვარლის რაიონის ახალსოფლის თემში და ამავე ბლოკის სიის მე-4 ნომრად. ამავე წელს გამოიცა მისი ახალი რომანი "ცხრაკლიტული."
დავით ჩუთლაშვილი დაოჯახებული არ არის.
იხ. რედაქტორის სვეტი რომან "ცხრაკლიტულის" გარეკანზე/ბიოგრაფია
